جعفر بن عفّان نقل می کند که داخل شدم به خدمت امام صادق علیه السلام و آن حضرت مرا مقرب نمود و نزدیک خود جای داد . پس از آن فرمود : ای جعفر !
عرض کردم : بله ؟ خدا مرا فدای شما کند .
فرمود : به ما رسیده که تو شعر خوب درباره ی امام حسین علیه السلام می گویی .
عرض کردم: آری
فرمود : بگو
پس من انشا نمودم و آن حضرت و کسانی که نزد ایشان بودند گریستند تا اشک بر گونه و محاسنش جاری شد .
بعد فرمود : ای جعفر ، ملائکه مقربین در اینجا حاضرند و کلمات تو را استماع می کنند که در مصیبت حسین علیه السلام می گویی و گریه می کنند مثل گریه ی ما و بلکه بیشتر . ای جعفر خدا بهشت را بر تو واجب کرد .
آنگاه حضرت فرمود : آیا می خواهی از فضیلت آن برای تو بیشتر بگویم ؟
عرض کردم بلی .
فرمود : کسی نیست که در مصیبت حسین علیه السلام ذاکر باشد و گریه کند یا دیگری را بگریاند مگر اینکه خدای تعالی بهشت را برای او واجب می فرماید و گناهانش را می بخشد .
1- خصائص الحسینیة ، ص252
