در طول تاریخ انسانهای بسیاری گریسته اند وشاید بشری خلق نشده باشد که با گریه آشنا نباشد.اما از میان تمام انسانها تعدادی وجود داشته اند که در وادی گریه ،گوی سبقت را از سایرین ربوده اند واز این رو نام این افراد در دفتر تاریخ به عنوان بکّائین ماندگار شده است.
امام صادق (ع)در این خصوص می فرمایند:
گریه کنندگان عالم پنج نفر بودند:آدم،یعقوب،یوسف،فاطمه(س)وعلی بن الحسین (ع)(1)
آدم بر فراق بهشت گریست تا آنکه بر گونه هایش اثر جریان اشکها نمایان شد.
یعقوب بر یوسف آنقدر گریست تا بینائیش را از دست داد
اما یوسف بر فراق یعقوب آنقدر گریست تا آنکه زندانیان از او به تنگ آمدند وگفتند:یا روز گریه کن وشبها ساکت باش ویا شبها گریه کن وروزها ساکت باش،پس یوسف بر یکی از این دو زمان با آنان مصالحه کرد.
حضرت فاطمه (س)آنقدر بر پدرش گریست تا آنکه اهل مدینه از گریه ایشان به تنگ آمدند وباکمال جسارت گفتند:با این همه گریه مارا آزار می دهی. پس حضرت برسر مزار شهدا می رفتند وگریه می کردند.
اما علی بن الحسین بر امام حسین (ع)20سال یا 40 سال گریست، غذایی در مقابل ایشان نمی گذاشتند مگر اینکه می گریستند تا حدی که غلام ایشان عرض کرد:جانم فدای تو ای فرزند رسول خدا می ترسم به خاطر کثرت گریه از دست بروید.حضرت در جواب فرمودند:من به یاد مقتل فرزندان فاطمه (س) نمی افتم مگر اینکه گریه گلویم را می گیرد
1-مکارم الاخلاق،ص31
