پای درس استاد :
خیلی وقت ها ما می‌خواهیم بفهمیم که آیا کارهای عبادی و معرفتی ما مثل عبادات، روزه، نماز، حج، کربلا و زیارات، قرآن خواندن ها، احیاءها، کلاس رفتن و جلسه رفتن‌ها و کارهای مطالعاتی ما مورد قبول خداوند قرار گرفته یا خیر.
جوابش این است که قبولی خداوند، منوط به قبولی خود شماست. یعنی اگر شما خودتان کار خودتان را قبول کنید، خدا هم قبول می‌کند. این یعنی چه؟
یعنی اگر خدا از تو بپرسد، این کاری که کردی، آیا خودت می پسندی؟ این چیزی که در راه خدا دادی، آیا اگر به خودت بدهند، آن را می‌پسندی؟ اگر بگویی بله می‌پسندم، خدا هم می‌گوید ما هم قبول می‌کنیم. مثلاً نماز می‌خوانیم. می‌گوید این نمازی که خواندی، آیا خودت آن را قبول داری و می‌پذیری که یک نماز خوبی بود؟ اگر بگویی بله نماز بود، خواندم، صفا کردم، خوشم آمد؛ خدا هم خوشش می‌آید.
نه آن بنده خدایی که وقتی نماز می‌خواند و سلام نماز را می‌داد و سپس یک شیرجه می‌رفت. از او پرسیدند چرا شیرجه می‌روی؟ گفت: موقعی که فرشته ها می‌خواهند نمازم را بزنند توی سرم، شیرجه می‌زنم که به من نخورد. پس بین «قبول شدن» و «درست بودن» نماز و سایر اعمال تفاوت وجود دارد و این بحث مهمی است، عمرهای زیادی در همین عبادت‌ها تلف می‌شود در حالی که هیچ فایده‌ای ندارد.
علی علیه‌السلام می‌فرماید:«رُبَّ مُتَنَسِکٍ وَ لا دینَ لَه= بسیار عبادتکننده هست که دین ندارد.»
در جهان اسلام آدمهایی که اهل عبادتند و واقعاً بیدین هستند، کم نیستتند. و«رُبَّ تالِ القرآن وَ القرآنُ یَلعَنهُ= بسیار قرآنخوانی که قرآن آنها را لعنت می‌کند. «رُبَّ صائِمٍ لَیسَ لَهُ مِن صیامِهِ اِلاَّ الجُوع وَ ضَمَأ= بسیار روزهداری که جز گرسنگی و تشنگی چیزی را درک نمی‌کند.
