حضرت ثامن الحجج علیه السلام فرمودند :
محرم ماهی است که مردمان زمان جاهلیت هم به احترام آن جنگ و قتال را ممنوع می دانستند ، ولی ریختن خون ما در آن حلال شمرده شد ( و امت ذریه پیامبر (ص) را به شهادت رساندند) در این ماه حرمت ما را هتک نموده ، فرزندان و زنان خاندان رسالت را به اسارت گرفتند :، خیمه های ما را به آتش کشیده ، و اموالی را که در آن بود به یغما بردند و احترام پیامبر (ص) را نسبت به خاندان ما رعایت نکردند.
روز مصیبت امام حسین (ع) پلک های چشم ما را زخم نمود ، اشک ما را جاری ساخت ، عزیزان ما را در سرزمین کرب و بلا خوار نمود و برای ما گرفتاری و مصیبت ابدی به جای گذاشت .
اهل گریه باید برای مثل حسین گریه کنند که گناهان بزرگ را محو می کند .
سپس فرمود : با ورود ماه محرم پدرم خندان دیده نمی شد و تا ده روز دلشکستگی و افسردگی بر آن حضرت غالب بود ، اما روز دهم روز مصیبت ، حزن ، اندوه و گریه ی ایشان بود .
امالی شیخ صدوق ، 128 ، روضة الواعظین 1/169
