بنابر منابع معتبر تاریخى، در سال 10 هجرى، هیئتى از مسیحیان نجران پیش پیامبر اسلام (ص) آمد و درباره الوهیّت حضرت عیسى (ع) با ایشان به مجادله پرداخت. اعضاى هیئت معتقد بودند كه روح عیسى (ع) به طور خاص، یك روح خدایى است.
پیامبر (ص) این عقیده شركآلود را رد كرد و از آنان خواست كه به توحید روى آورند. مسیحیان نپذیرفتند و به سختى با دعوت پیامبر (ص) مخالفت كردند. براى همین بود كه آیه مباهله نازل شد. خداوند در این آیه به پیامبر (ص) فرمان مىدهد كه آنان را به مباهله بخواند تا معلوم شود چه كس راست مىگوید و چه كس دروغ.
سرانجام پیامبر (ص) آنان را براى روز مشخّصى به مباهله فراخواند. چون موعد فرا رسید، همراه اهل بیت خود- یعنى امام على (ع)، حضرت فاطمه (س)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع)- به مباهله حاضر شد. مسیحیان نجران چندان بر عقیده خود استوار نبودند و با دیدن پیامبر (ص) و همراهانش- كه صداقت و صلابت از چهرههایشان نمایان بود- به هراس افتادند و از مباهله منصرف شدند؛ ولى اسلام نیاوردند و به پرداخت جزیه رضا دادند (بحارالأنوار، 21/ 356- 276؛ فروغ ابدیّت، 2/ 450- 431).
افزون بر منابع پُرشمار شیعه، بیش از شصت منبع اهل سنّت ماجراى مباهله را نقل كردهاند و همگى آوردهاند كه اهل بیت پیامبر (ص) نیز همراه او بودهاند (اهل البیت و آیة المباهلة، 27- 4).
فرهنگ شیعه، ص: 50
مسجد مباهله
