آیت الله فاضل بابلی (رحمة الله علیه ) می فرمودند :
نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله در سفارشی خطاب به جناب اباذر فرمودند : « ای اباذر ! گناه آدم را بیچاره و بی تاب می کند . اگر یک پرنده ای در قفس اسیر بشود ، چقدر بی تابی می کند ، انسان مومن نیز نسبت به گناه اینگونه است . زمانی که با گناه مواجه می شود به مراتب بی تاب تر از پرنده در قفس است .
معمولاً انسان مومن دچار تزلزل و گناه نمی شود . حالا اگر شخصی گناهی را مرتکب شد ، همیشه باید یک کوهی را بالای سر خودش ببیند که هر لحظه احتمال دارد روی سرش بیفتد و او را نابود کند .
پیامبر گرامی اسلام در ادامه سفارشات خود به ابوذر فرمودند : اگر خداوند خیر کسی را بخواهد ، همیشه گناهش را نزد او مجسم می کند ؛ زیرا فراموش نکردن گناه لطف خداست و بدین وسیله غرور انسان شکسته و تواضع او بیشتر می شود .
بنابراین گناه اگر چه فی نفسه زشت است ، اما به یاد داشتن آن خوب است ؛ چرا که شخص را پیوسته به سوی توبه سوق می دهد .
در مقابل این روایت آمده است که کارهای خوبتان را فراموش کنید چون به یاد داشتن و به رخ دیگر ی کشیدن خطرناک و مایه سقوط است .
شخص کافر و بی بند و بار که خودش را از چشم عنایت خداوند انداخته است ، وقتی گناهی را مرتکب می شود ، مثل کسی است که مگسی از جلوی سرش رد شده ، خیلی گناه برایش عادی شده و برایش مهم نیست ! چنین شخصی که گناهش را زود فراموش می کند و برای اعمالش نگران نیست ، خیلی از خدا دور شده است .
