انسان ها تقریباً از همان زمانی که در دوران نوزادی و نونهالی توانایی حرکت دادن عضلات دست و پایشان را پیدا می کنند ، تمایل به این فعالیت دوست داشتنی ، تا پایان عمر همراهمانم می ماند .
گروهی از محققان بازی را تقلیدبی خطری از واقعیت زندگی و گروهی دیگر ، آن را از جنس زندگی و جزئی از آن می دانند .
شاید بتوان مهمترین کارکرد بازی را در دوران رشد ذهنی و حرکتی کودکان دانست . روان شناسان معتقدند بخش اعظم شخصیت هر انسان در 6 سال اول زندگی و اتفاقاً پیش از شروع دوران تربیتی و آموزشی مدرسه شکل می گیرد .
دانستن این که اکثر اوقات کودکان در آن سال ها با بازی کردن می گذرد ، اهمیت پدیده ای به نام بازی را حتی در سرنوشت یک کودک روشن تر می کند . هدف از بازی صرفاً سرگرم کردن کودکمان نیست . انتخاب نوع اسباب بازی ، انتخاب بازی های مناسب چه به شکل حرکتی و چه به شکل بازی های تصویری ، نوع نگاه کودک ما را به جهانی که قدم در آن گذاشته است تعیین می کند .
