مدیریت حوزه علمیه استان مرکزی***

کسی ازآیت الله بهجت پرسید: نماز برایم مانند جریمه دادن است چه کنم؟

فرمودند:زیاد بگویید” وربک الغنی ذو الرحمة “

در محضرحاج آقا دولابی:

مومن مثل عطر است،همچنان که عطر خودش را معرفی می کند،مومن هم با عمل واخلاقش معرف خود است.

آیت الله حاج شیخ حسنعلی نخودکی(ره)فرمود:

بعد از هر نماز5 کار را انجام دهید:رزق وروزی شما زیاد میشود وبه درجات معنوی خوبی دست پیدا می کنید.

1-تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها

2-خواندن آیت الکرسی

3-3مرتبه سوره ی توحید

4- 3مرتبه صلوات

5-آخر آیه 2سوره طلاق از من یتق الله…تاآیه 3 سوره ی طلاق 3 مرتبه

شیخ حسنعلی نخودکی فرمودند:من هرچه دارم از عمل کردن به این 5 مورد بعد از هر نماز دارم.

توصیه آیت الله بهجت برای در امان ماندن در سفر وخطرهای جاده ای:

**دادن صدقه در ابتدای سفر

**خواندن سوره ی قدر6 مرتبه وآیة الکرسی 1مرتبه

بهجت الدعا،صَ87

آیت الله بهجت(ره):

هرقدر که نماز هایت منظم و اول وقت باشد، امور زندگیت هم تنظیم خواهد شد، مگر نمی دانی که رستگاری وسعادت با نماز قرین شده است.

وقتی انسان حق پدر ومادرش را ادا کند، جمال آدم ها پیدا می شود. نکند حق آن ها را تضییع کنی که راهت بسته می شود. اگر زنده اند یا مرده، هرطور که می توانی آنها را از خودت راضی کن.

مصباح الهدی،ص390

مقام معظم رهبری:

به اعتقاد من ،امروز ذکر مستحبی بعد از نماز ، کار فرهنگی وجهادی در فضای مجازی است.

دستور العمل حضرت امام خمینی (ره) جهت خود سازی

1-نماز های پنج گانه را در پنج وقت بخوانید ونماز شب را حتما به پا دارید

2-روزهای دوشنبه وپنج شنبه را حتی المقدور روزه بگیرید.

3-اوقات فراغت را کم کرده وبیشتر قرآن بخوانید.

4-برای عهد وپیمان اهمیت فوق العاده قائل شوید.

5- به تهیدستان انفاق کنید.

6-از مواضع تهمت دوری کنید.

7-در مجالس پر خرج وبا شکوه شرکت نکرده وخود نیز چنین مجالسی نداشته باشید

8- لباس ساده بپوشید.

9- ورزش کنید.

10-بیشتر مطالعه کنید.

11- دانش های فنی را بیاموزید.

12-دانش عربی وتجوید را بیاموزید وهمیشه هوشیار باشید.

13-کار نیک خود را فراموش کنید وگناهان گذشته را یادآور شوید.

14-از نظر مادی به تهیدستان واز نظر معنوی به اولیا الله بنگرید.

15-از اخبار روز دنیا ومربوط به مسلمین با اطلاع باشید.

از آیت الله بهجت پرسیدند:برای زیادشدن محبت به امام زمان (عج) چه کنیم؟

فرمودند: گناه نکنید ونماز اول وقت بخوانید

ایام اربعین است وخوشا به حال کسانی که در حال پیاده روی هستند یا پیاده روی خواهند کرد وبه زیارت اربعین خواند رسید وآن زیارت خوش مضمون روز اربعین را انشاالله خطاب به حضرت خواهند خواند

ما اینجا با شوق وحسرت نگاه می کنیم به آن گامهایی که

هزاران گام در راه هست ودلی مشتاق ومن حیران

که چون ره می توانم یافتم سوی درون من هم

الحمدلله جوان های ما راه را پیدا کردند ومیلیونها نفر از مردم ما وغیر ما ودیگران دراین راه حرکت می کنند واین هم یکی از حوادث بسیلر برجسته ای است که خدای متعال برما منت گذاشته واین حادثه را خلق کرده است واین یک نماد شده است.همیشه اربعین پیاده روی بود اما این حرکت عظیم که یک نماد بسیار زیبا وپرشکوهی از حضور پیروان اهلبیت وعلاقمندان به اهلبیت ،نبود واین را نداشتیم وخداوند متعال این را در اختیار ما گذاشته وباید خدارا شاکر باشیم

حسینیه ی امام خمینی(ره)-15/8/96

آیت الله قاضی(ره):

در عزاداری وزیارت حضرت سید الشهدا مسامحه ننمایید،روضه هفتگی ولو دو سه نفر باشد، اسباب گشایش امور است

زیاد فرزند به دنیا آورید؛چراکه من در آینده به فراوانی جمعیت امتم در میان دیگر امت ها افتخار می کنم:رسول اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)

امام صادق(علیه السلام) فرمودند:

نیکی جزبه سه خصلت راست نیاید:کوچک شمردن، مخفی کردن وشتاب در انجام آن؛ چون کوچکش شماری؛در نزد آن کس که به خاطراوانجام داده ای بزرگش کرده ای؛ چون پنهان کنی نیکی را کامل نموده ای واگر در رساندنش شتاب کنی گوارایش کرده ای واگر جز این باشد پامالش نموده ای.

چرا بايد براي شهادت امام حسين(ع) و يارانش عزاداري و گريه كنيم؟ آنان با شهادت به قرب الهي رسيدند و اين افتخاري بزرگ است و نبايد ناراحت بود. مسيحيان نيز براي كشته شدن مسيح گريه و عزاداري نمي‌كنند، بلكه حتي جشن مي‌گيرند.

پاسخ:
عاشورا و حادثه كربلا از چند جنبه قابل ارزيابي و تحليل است كه هر كدام مي تواند حكم خاص داشته باشد. در ابتدا با دو چهره از عاشورا رو به رو هستيم:
اوّل: زيبايي‏ها
زيبايي‏ها يعني عظمتي كه حضرت ابا عبداللَّه (ع) و ياران ايشان در ابعاد مختلف آفريده، عالي‏ترين جلوه‏هاي كمال انساني را با عمل خويش ترسيم نموده و بزرگ ترين درس را به بشر آموخته اند. اين بُعد از حادثه عاشورا بسيار غرورانگيز و افتخارآفرين است. به راستي بايد به خود باليد كه در چنين مكتب درخشاني پا به عرصه وجود نهاده و در آن رشد يافته‌ايم و با آن مي‏ميريم و حاضريم همه هستي خود را در راه مكتب نثار كنيم.
شهادت براي شهيد يك موفقيت، بلكه بزرگ ترين موفقيت است. امام حسين (ع) فرمود: “جدم پيامبر به من فرمود: نزد خدا مرتبه‌اي داري كه جز با شهادت به آن نائل نمي‌گردي. “
شهادت حضرت، عالي ترين حد كمال به حساب مي آيد. بر اين اساس شهادت براي شهيد يك پيروزي به شمار مي‌آيد و جشن و شادماني مي طلبد. سيد بن طاووس مي گويد: اگر دستور عزاداري به ما نرسيده بود، ايام شهادت امامان را جشن مي گرفتم. علي (ع) آن گاه كه مي بيند مرگ به صورت شهادت نصيبش شد، از خوشحالي در پوست خود نمي‌گنجد. (1)
حضرت بعد از ضربت خوردن مي فرمايد:
“والله ما فجأني من الموت وارد كرهتُه و لا طالع أنكرتُه و ما كنتُ إلا كقارب ورد و طالب وَجَدَ و ما عند الله خير للابرار؛(2) به خدا سوگند! هيچ امر خلاف انتظاري براي من رخ نداده؛ آن چه پيش آمده، همان است كه در آرزوي نيل به آن بودم. مانند كسي هستم كه در جستجوي آب در صحرايي مي گردد و ناگهان چاه آبي يا چشمه اي پيدا مي شود. مَثَل جوينده اي هستم كه به مطلوب خود رسيده است. “
دوش در وقت سحر از غُصّه نجاتم دادند و اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
چه مبارك سحري بودوچه فرخنده شبي آن شب قدر كه اين تازه براتم دادند
آري بر اساس اين رويكرد، شهادت اولياي الهي جشن و شادي دارد؛ جشن و شادي براي رسيدن به عالي ترين مرتبه كمال و لقاي محبوب از طريق شهادت.

دوم: چهره غمبار
چهره ديگر عاشورا جنبه تراژديك، غمبار و اسفبار آن است. تأسف از اين كه چرا امت، حق امام (ع) را پاس نداشته و ناجوانمردانه‏ترين برخورد را نسبت به محبوب‏ترين خلق خدا و شريف‏ترين انسان‏ها روا داشتند. ظلمي كه بر امام (ع) و اهل بيت و ياران ايشان تحميل شد، دل هر انسان نيكوسيرتي را به درد مي‏آورد و روح آدمي را سخت مي‏آزارد و جشن و شادي در اينجا معنا ندارد. چگونه مي توان در مواجهه با اين چهره از عاشورا متاثر نشد؟! امام حسين (ع) به واسطه شخصيت عاليقدر و شهادت‏ قهرمانانه‏اش مالك قلب‌ها و احساسات صدها ميليون انسان است.
كيست كه بشنود در آن صحراي سوزان با وجود عطش جانكاه، در ميان صدها مأمور دشمن حضرت ابي الفضل العباس (ع) خود را به شريعه رساند و چون در رودي عظيم و آب گوارا قرار گرفت و آب را تا دهان آورد، ولي همين كه به ياد تشنگي حضرت ابي عبداللَّه (ع) و فرزندانشان افتاد، به خود اجازه نوشيدن نداد و لب تشنه با مشك پر از آب برگشت، اين مردانگي و شرافت، او را به ريختن اشك وادار نسازد؟!
در حال گريه و رقت و هيجان، انسان بيش از هر حالت ديگر خود را به محبوبي كه براي او مي‏گريد نزديك مي‏بيند، و در حقيقت در آن حال است كه خود را با او يكسان مي‏بيند. خنده و شادي بيشتر جنبه شخصي و در خود فرو رفتن دارد اما گريه بيشتر از خود بيرون‏ آمدن و خويش را فراموش كردن و با محبوب يكي شدن است. به تعبير شهيد مطهري “گريه بر شهيد، شركت در حماسه او و هماهنگي با روح وي و موافقت با نشاط و حركت او است". (3)
از طرف ديگر نيز شهادت شهيد براي كساني كه او را از دست داده و از فيض وجود او محروم مانده اند، تأثر انگيز است، در حالي كه انسان ها مي توانستند از بركت وجود وي، در همان عصر و در دوران آينده بهره مند گردند. در واقع اين گريه بر خود ما است و نه بر شهيدي چون امام حسين كه با شهادت به مقام قرب الهي نائل شد. همچنين تأثر و تأسف براي مردماني كه قدر عظمت وجود او را ندانستند و او را به شهادت رسانده و از فيض وجود حضرت بي بهره ماندند.

بنابراين عمل مسيحيان قابل توجيه نخواهد بود ؛ زيرا ما بر شخص امام كه با شهادت به بالاترين مرتبه نائل شد، نمي‌گرييم. علاوه بر اين كه عمل مسيحيان (گريه و شادي)مي تواند برخاسته از تفكر نادرستي باشد كه خون مسيح را فديه اي براي كفاره گناهان خود مي دانند كه با كشته شدن مسيح، پاك گشتن فرزندان آدم از گناه تضمين شد.
عزاداري و سوگواري براي سالار شهيدان از جهات ديگر نيز قابل توجه وشايسته است كه به شرح آنها مي پردازيم:
أ) تولي و تبري:
تولي به معناي دوست داشتن دوستان خدا و تبري به معناي بيزاري جستن از دشمنان خدا است. در تولي دوستي پيامبر و خاندانش و در تبري دشمني با دشمنان پيامبر و خاندانش قرار دارد.
عزاداري، نيز لعن و نفرين بر قاتلان، اداي تكليف تولي و تبري است كه از فروع دين و تكاليف شيعه است.
اشك ريختن نوعي بيعت و امضا كردن پيمان و قرارداد دوستي با سيد الشّهدا، نيز ابراز انزجار و تنفّر از قاتلان حضرت است. هم چنين نشانه پيوند قلبي با اهل بيت و سيدالشّهدا(ع) است. اشك، دل را سيراب مي‏كند، عطش روح را برطرف مي‏سازد، و نتيجه محبتي است كه نسبت به اهل بيت حاصل مي‏شود. نيز نشانه همدلي و هماهنگي روحي با ائمه اطهار است. قلبي كه مهر حسين(ع) داشته باشد، بي شك به ياد مظلوميت و شهادت او مي‏گريد.
در آموزه‌هاي اسلامي دوستي خاندان پيامبر(ص) جايگاه ويژه‌اي دارد، تا جايي كه قرآن آن را مزد رسالت معرفي كرده است “قل لا أسئلكم عليه اجراً الاً الموده في القربي"(4) در روايات نبوي نيز به دوستي پيامبر و اهل بيتش بسيار سفارش شده است، ‌از جمله در منابع اهل سنت (ص) روايت شده است كه پيامبر فرمود: “مسلمان مي‌بايست رسول اسلام را از همه مردم و حتي از خود و پدر و مادرش، بيشتر دوست داشته باشد “لا يؤمن أحدكم حتي أكون أحبّ إليه مِن وُلده و والده و الناس اجمعين". (5)
نيز فرمود: “فرد مسلمان مي‌بايست به عترت علاقه داشته باشد، ‌به گونه‌اي كه آنان را از همه عزيزانش بيشتر دوست داشته باشد “لا يؤمن عبد حتي أكون أحبّ إليه مِن نفسه و تكون عترتي إليه أعَزّ مِن عترته و يكون أهلي أحبّ إليه مِن أهله و تكون ذاتي أحبّ إليه مِن ذاته". (6)
حال كه بايد مسلمان دوستدار پيامبر و خاندان مطهرش باشد، دوستي مي‌بايست صادقانه باشد و دوستي صادقانه شرايطي دارد.
نيز دوستدار پيامبر و آلش مي‌بايست نسبت به دشمنان آن خاندان تبري و بيزاري بجويد. در روايات متعددي به اين امر سفارش شده است. ابن عباس از رسول خدا روايت مي‌كند: “هر كه بخواهد كه خداوند همه‌ خيرها را برايش گرد آورد، مي‌بايست پس از من به علي(ع) بپيوندد و دوستانش را دوست دارد و دشمنان او را دشمني بدارد". (7)
امام صادق فرمود: “آن كس كه دوست دارد بين او و خداوند حجاب نباشد، به صورتي كه او به خداوند و خدا به او نظر كند، بايد آل محمد را دوست داشته باشد و دشمنان آنها را دشمن بدارد". (8)
بر اين اساس عزاداري نوعي تولي و تبري است كه در آموزه‌هاي ديني سخت مورد توجه قرار گرفته است.
همدلي و همدردي با دوستان، در زمان سوگ و اظهار سرور در شادي آنان است(9) در روايات، بر برپايي جشن و سرور در ايام شادي اهل‏بيت(ع) و ابراز حزن و اندوه در اوقات سوگ آنان، تأكيد شده است.
حضرت علي(ع) مي‏فرمايد: “يفرحون لفرحنا و يحزنون لحزننا و يبذلون اموالهم و انفسهم فينا، اولئك منّا و الينا؛(10) پيروان ما در شادي و حزن ما شريكند و دارايي و جان خويش را در راه ما بذل مي كنند. آنان از ما هستند و بازگشتشان به سوي ما است".
امام صادق(ع) فرمود: “شيعتنا جزء منا خلقوا من فضل طينتنا يسوؤهم ما يسؤنا و يسرّهم ما يسرّنا؛(11) شيعيان ما پاره‏اي از وجود ما هستند واز زيادي گِل ما آفريده شده‏اند؛ آن چه كه ما را بدحال يا خوش‌حال مي‏سازد، آنان را بدحال و خوشحال مي‏گرداند".
بر اين اساس وظيفه عقلاني و شرعي، ايجاب مي‏كند كه در ايام عزاداري اهل‏بيت(ع)، محزون و غمگين بود و حزن خود را به “زبان حال” يعني با اشك و زاري، مانند افراد غم‏زده اظهار نماييم.
ب) رشد فردي، اجتماعي و فرهنگي
از جمله حكمت و اثار بهشت عزاداري براي سرور شهيدان حسين بن علي و ياران مظلومش، اين است كه وسيله‌اي مي‌باشد براي رشد و شكوفايي، چرا كه هر عزاداري پيش از آن كه در غم و ماتم اهل‌بيت به سوگ بنشيند، ‌مي‌بايست نسبت به مصيبت ديدگان شناخت داشته باشد. در مجالس عزاداري كه در آنها زندگاني و اهداف آنان ياد مي‌شود. به عزادار شناخت مي‌دهد. شناخت در فرد تأثير مي‌گذارد و موجب مي‌شود به امام عشق بورزد و او را اسوه و الگوي خود قرار دهد. بر اين اساس عزاداري براي اهل‌بيت و به ويژه سيد شهيدان و يارانش در شكوفايي فرد تأثير مي‌گذارد و در او تغيير دروني ايجاد مي‌كند. تغيير دروني و تأثير گذاري مثبت، در اجتماع نمود پيدا مي‌كند و باعث رشد جامعه مي‌گردد.
بنابراين مي‌توان ادعا كرد: يكي از فوايد عزاداري، ساختن جامعه براساس الگوهاي ارائه شده از سوي امامان است. در عزاداري آرمان‌هاي با ارزش پيشوايان مظلوم بيان مي‌گردد و جان‌هاي تشنه حقيقت پذيراي آن مي‌شود، كه قدم بسيار با ارزشي است در راه حفظ ارزش‌ها و آرمان‌هاي اسلامي و فرهنگ‌سازي. بدون ترديد همين امر نسل جديد را كه در مجالس عزاداري شركت مي‌كند و با فرهنگ اهل بيت آشنا مي‌گردد، از لحاظ فرهنگي، دگرگون مي‌كند.
آنان با شركت در مراسم (هم در بُعد شناختي و هم در بُعد عاطفي) به اهل بيت پيامبر وابسته مي‌گردند؛ بدين وسيله فرهنگ اهل بيت و مذهب شيعه با شناخت و عاطفه به نسل جديد منتقل مي‌گردد، كه بهترين راه براي حيات فرهنگي مكتب اهل بيت به شمار مي‌آيد.
پ) زنده نگه داشتن و ترويج دائمي مكتب:
زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه داشتن و ترويج دائمي مكتب قيام و انقلاب در برابر طاغوت‌ها و تربيت كننده و پرورش دهنده روح حماسه و ايثار است. گريه بر مصائب سالار شهيدان باعث زنده نگه داشتن نهضت حسيني است. چنان كه به اسارت رفتن خاندان امام باعث پايمال نشدن خون شهيدان كربلا شد. در اثر رساندن پيام امام به مردم كوفه و شام توسط امام سجاد(ع) و حضرت زينب(س) نهضت عاشورا به ثمر نشست. برپايي مجالس عزا نيز ادامه دادن رسالت پيام رسانان عاشورا است. گريستن در سوگ شهداي كربلا، تجديد بيعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذيه فكري و روحي با اين مكتب است.
از اين رو ائمه(ع) به گريستن بر مظلوميت شهداي كربلا تأكيد كرده ‏اند. براي گريه بر مصيبت‏هاي امام حسين(ع) ثواب‏ها و فضيلت‏هاي فراوان ذكر كرده و فرموده‏اند كه چشم گريان بر كربلائيان، چشمه فيض خدا است. (12)
فضيلت‏ها و ثواب‏هاي زيادي كه براي گريه بر امام حسين(ع) در روايات ذكر شده، در صورتي است كه گناه و فسق و آلودگي انسان در حدي نباشد كه مانع رسيدن فيض الهي گردد.
گريه در فرهنگ عاشورائيان سلاح هميشه برّاني است كه فرياد اعتراض به ستمگران را دارد. اشك زبان دل است و گريه فرياد مظلوميت. رسالت اشك پاسداري از خون شهيد است. به تعبير حضرت امام خميني(ره) “گريه كردن در عزاي امام حسين، زنده نگه داشتن نهضت است. گريه بر مظلوم، فرياد مقابل ظالم است". (13)
پي نوشت‌ها:
1. شهيد مرتضي مطهري، شهيد (ضميمه قيام و انقلاب مهدي) ص 117- 118.
2. نهج البلاغه، نامه 23.
3. مرتضي مطهري، شهيد (ضميمه قيام و انقلاب مهدي) ص 124.
4. شوري (42) آيه 23.
5. كنزالعمال، متقي هند، 1، ص 37.
6. شيخ صدوق، علل‌الشرايع، ‌ج1، ص 140.
7. بحارالانوار، ‌ج27، ص 55.
8. حميري، قرب الاسناد، ص 351.
9. المحبه في الكتاب والسنه، ص 169 - 170 و 181 - 182.
10. بحارالانوار، ج 44، ص 287.
11. همان، ج65، ص 24.
12. بحارالأنوار، ج 44، ص 286.
13. صحيفه نور، ج 8، ص 70.