مدیریت حوزه علمیه استان مرکزی***

با توجه به منابع دینى، (قرآن و سیره پیشوایان معصوم)، دین اسلام موافق نشاط و شادى است و آدمى را از تنبلى رهانده، سرزنده و سر حال مى‏سازد. البته این شادى درچهارچوب نگاه تعدیلى معنا مى‏ یابد. توضیح اینکه:

 

یکم. هدف، غایت، فرجام و آرمانى که اسلام براى بشر ترسیم مى‏ کند، فقط خدا است. هدف از زیستن آدمى در این دنیا، بازگشت مختارانه و آزادانه او به اصل خویش است و این یعنى حرکت، صعود و بازگشت به سوى خداوند است. به بیان دیگر، انسان تنزل یافته، باید تلاش کند تا دوباره خود را پاک گرداند و در پرتو پیروى از پیامبران و امامان و عمل به تعالیم آنان به اصل خویش (حاکمیت روح توحید و خدایى شدن)، دست‏ یازد.(1)

 

دوم. بهترین آیین‏ها آن است که با طبیعت آدمى و ساختار آفرینش او سازگار بوده، نیازمندى‏ هاى طبیعى و فطرى اش را برآورد. در غیر این صورت، قابل عمل نیست و نمى‏ تواند آدمى را خوشبخت و سعادت‏مند سازد. تعالیم اسلام به دلیل توجّه به این نیازها و تناسب آن با فطرت آدمى، توانست از محدودیت جزیره‏ العرب خارج گشته، جهان اسلام را در اقصى‏ نقاط دنیا شکل دهد.(2) به گفته علامه طباطبایى(ره)، اسلام، نه انسان را از نیروها، غرایز و خواسته‏ هایش محروم مى‏ کند و نه همه توجه را به تقویت جنبه ‏هاى مادى معطوف مى‏ دارد,نه او را از جهانى که در آن زندگى مى‏ کند، جدا مى‏ سازد و نه او را بى‏نیاز از دین و شریعت به حساب مى‏ آورد.(3)

 

 اهمیت و ضرورت شادى

 

سوم. شادى و نشاط یک ضرورت و نیاز است. این پدیده هر چند از زوایاى گوناگونى تعریف و تشریح شده ولى به اتفاق اندیشمندان یک ضرورت و نیاز اساسى انسان به شمار مى‏ آید. چه کسى را مى‏ توان یافت که مدعى باشد نیازمند به شادى نیست؟ اساس جهان هستى و پدیده‏ هاى آن به گونه‏اى طراحى شده است که در آدمى شادى ایجاد کند. بهار با طراوت، صبح پر لطافت، طبیعت‏ با ظرافت، آبشارهاى زیبا، گل‏هاى رنگارنگ، دیدار دوستان، ازدواج و پیوند دو انسان و همه شادى آور و سرور انگیز است. از آنجا که شادى، ناکامى، ناامیدى، ترس و نگرانى را از آدمى دور مى‏ سازد، روان‏شناسان به ایجاد و تثبیت آن در انسان دستور اکید داده‏ اند و این نشانگراین حقیقت است که شادى، نیاز اساسى و ضرورى آدمى است.(4)

 

 عوامل شادى و نشاط

 

چهارم. با بررسى نظریات دانشمندان و مطالعه متون معتبر، مى‏ توان موارد ذیل را در زمره عواملى بر شمرد که حالت‏ شادى و نشاط را در انسان پدید مى‏ آورند: ایمان، رضایت و تحمل، پرهیز از گناه، مبارزه با نگرانى، تبسم و خنده، مزاح و شوخى، بوى خوش، خود آرایى، پوشیدن لباس‏هاى روشن، حضور در مجالس شادى، ورزش، امید به زندگى، کار و تلاش، سیر و سفر، تفریح، تلاوت قرآن، تفکر در آفریده‏ هاى خداوند، صدقه دادن، نگاه کردن به سبزه‏ ها و….(5)

 

         چهار چیز هر آزاده را ز غم بخرد            تن درست و خوى نیک و نام نیک و خرد

 

         هر آن که ایزدش این چهار روزى کرد            سزد که شاد زید شادمان و غم نخورد(6)

 اسلام و شادى

 

پنجم. اسلام با توجه به نیازهاى اساسى انسان، شادى و نشاط را تحسین و تایید کرده است. قرآن زندگى با نشاط و شادى را نعمت و رحمت خدا تلقى فرموده، توأم با گریه و زارى و ناله را خلاف رحمت و نعمت‏ خداوند دانسته است. در یکى از داستان‏هاى صدر اسلام آمده است: روزى رسول خدا (ص) دستور صادر کرد که باید تمام نیروهاى قابل براى شرکت در مبارزه علیه کافران و مشرکان بسیج شوند. عده‏ اى با بهانه‏ هاى مختلف از شرکت در این لشکر کشى خود دارى و از فرمان خدا و پیامبر (ص) تخلف کردند خداوند در قرآن مى‏ فرماید: «لعنت‏ خدا باد بر این کسانى که دیدند پیغمبر با انبوه مسلمانان به میدان نبرد مى‏ روند؛ اما باز هم زندگى دوستى، آنها را وادار کرد از فرمان خدا و رسول امر تخلّف کنند و بمانند. لعنت خدا بر آنها باد و محروم باد این گروه از رحمت‏ حق»(7) به دنبال آن، به عنوان یک نفرین مى‏ گوید: « فَلْیَضْحَکُوا قَلیلًا وَ لْیَبْکُوا کَثیرًا» «[این گروه نافرمان‏] از این پس کم بخندند و زیاد بگریند». روشن است که نفرین به صورت کیفر و مجازاتى است که همواره بر خلاف طبیعت و فطرت آدمى او را دچار عذاب و رنج مى‏ سازد. اینکه خداوند آرزوى کم خندیدن و زیاد گریستن براى نافرمانان مى‏ کند، حکایت از این حقیقت دارد که خنده به عنوان یکى از عوامل نشاط، امر طبیعى و فطرى است و او مى‏ خواهد به عنوان کیفر، نافرمانان از این نعمت محروم باشند.(8)

 

توصیفات قرآن در خصوص بهشت نیز حاکى از این واقعیت است که اسلام، بر نشاط و شادى مهر تأیید نهاده است. باغ‏هاى زیبا، آب‏هاى زلال و روان، زیباترین بسترها، نرم‏ترین و چشم‏گیرترین پارچه‏ ها، برترین دیدنى‏ ها(9) و …در بهشت همه جزء عوامل نشاط و شادى به شمار مى‏ رود و خداوند براى شادکردن انسان‏ها، بهشت را این‏ چنین قرار داده است.

 

قرآن در آیه اى دیگر، برخى عوامل شادى و نشاط را مخصوص مؤمنان دانسته است. « قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللّهِ الَّتى أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِىَ لِلَّذینَ آمَنُوا فِى الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ(10) «بگو [در برابر کسانى که بسیارى از مواهب زندگى را تحریم مى‏ کردند] اى پیغمبر چه کسى حرام کرده است زینت و آرایش و زیبایى‏ هایى را که خداوند از درون طبیعت، براى بندگانش بیرون کشیده؛ چه کسى حرام کرده است روزى‏ هاى پاک و مواهب پاک را؛ بگو: این مواهب پاک و این زیبایى‏ ها براى مردم با ایمان در همین زندگى دنیا و در زندگانى جاوید آخرت قرار داده شده است». با این تفاوت که در این دنیا، زیبایى‏ ها به زشتى‏ ها و شادى‏ ها به رنج‏ها آمیخته است؛ ولى در دنیاى دیگر و در روز رستاخیز، این زیبایى‏ ها و این مواهب پاک، براى مردم با ایمان به صورت خالص وجود دارد.(11)

 

این آیه به خوبى بیان‏گر این حقیقت است که اسلام به بهره‏ مند شدن از زیبایى‏ ها و موهبت‏هاى زندگى اهمیت مى‏ دهد و آن را زیبنده دین‏داران و مؤمنان مى‏ داند.

 

معصومان (ع) نیز بر این امر صحّه گذاشته‏ اند.

 

رسول اکرم (ص) مى‏ فرماید: «مؤمن شوخ و شاداب است».(12)

 

حضرت على (ع): «شادمانى، گشایش خاطر مى‏ آورد»(13) و «اوقات شادى، غنیمت است»(14) و نیز «هرکس شادى‏ اش اند ک باشد، آسایش او در مرگ خواهد بود».(15)

 

3. امام صادق (ع) فرمود: «هیچ مؤمنى نیست که شوخى در طبع او نباشد»(16) و نیز «شوخ طبعى، بخشى از حسن خلق است».(17)

 

4. امام رضا (ع) فرمود: «کوشش کنید اوقات شما چهار زمان باشد: وقتى براى عبادت و خلوت با خدا، زمانى براى تأمین معاش، ساعتى براى معاشرت با برادران مورد اعتماد و کسانى که شما را به عیب‏هایتان واقف مى‏ سازند و در باطن به شما خلوص و صفا دارند و وقتى را هم به تفریحات و لذایذ خود اختصاص دهید و از شادى ساعت‏هاى تفریح، نیروى لازم براى عمل به وظایف وقت‏هاى دیگر را تأمین کنید».(18)

 

در سیره معصومان، عنصر شادى آن چنان اهمیت دارد که علاوه بر تأیید آن، به بسترسازى، زمینه‏ سازى و ایجاد آن نیز توصیه شده است.(19)

 

در احادیث، علاوه بر دستورهاى کلى در خصوص شادى و نشاط، دستورالعمل‏ هاى خاصى نیز براى حفظ و پرورش این حالت مانند پیاده‏ روى، سوارکارى، غوطه‏ ورى در آب، نگاه کردن به سبزه‏ ها، خوردن و نوشیدن، مسواک کردن، شوخى، خنده و(20) بیان شده است.

 

 مرز شادى و نشاط

 

ششم. براساس هدف و فرجام زندگى، شادى و نشاط از دیدگاه اسلام داراى حد و مرز است. محتوا و قالب شادى و نشاط، نباید با روح توحیدى و انسانى اسلام در تضاد و باشد؛ زیرا هر پدیده‏اى که انسان را از آرمان و غایت اصلى خویش دور سازد، به هیچ وجه مقبول اسلام نخواهد بود. بنابراین پدیده شادى و عوامل آن، به عنوان یک نیاز اساسى و ضرورى تا حدى روا و مجاز است که مانع نیل انسان به هدف اصلى‏ اش نگردد، از این رو بسیارى از اندیشمندان مسلمان معتقدند: از آنجا که انسان در انجام دادن هر رفتار ارادى، انگیزه و هدفى را پى مى‏ گیرد،(21) سرور و نشاط به عنوان یک رفتار، از این قاعده مستثنا نیست و هدف و انگیزه‏اى در آن دنبال مى‏ شود. در این پدیده، اگر انگیزه و هدف، حق و در راستاى هدف اصلى زندگى آدمى باشد، این پدیده مفید و سودمند خواهد بود و اگر انگیزه و هدف باطل، در آن نهفته و در برابر هدف اساسى زندگى انسان باشد، این پدیده، باطل و مضر خواهد بود. بنابراین مى‏ توان مرز شادى و نشاط را انگیزه و هدف آن دانست.

 

مزاح و شوخى که یکى از عوامل برجسته شادى است، اگر به سبک‏سرى، بى‏ شرمى و گستاخى بیامیزد، «هزل» نامیده مى‏ شود که در اسلام مطرود است و اگر به تحقیر و بدگویى و ناسزا آمیخته گردد، آن را «هجو» مى‏ خوانند و این نیز در اسلام نهى شده است.(22) اگر شوخى از حد خارج شود و به بیهودگى

 

یا زیاده‏ روى بینجامد، باز از نظر اسلام عملى ناپسند خواهد بود؛ همان طور که امیرمؤمنان على (ع) مى ‏فرماید: «هر کس بسیار شوخى کند، وقار و سنگینى او کم مى‏ شود»(23) و امام صادق (ع) مى‏فرماید: «زیاد شوخى کردن، آبرو را مى‏ برد».(24)

 

خنده و تبسم که از عوامل دیگر نشاط و شادى است باید صادقانه بوده، شخصیت آدمى را لکه ‏دار نسازد. خنده از نظر اسلام، آن گاه مؤثر و مفید است که به شخصیت دیگران لطمه وارد نیاورد. خنده، با انگیزه آزردن، اهانت و تحقیر دیگرى، حکم حرمت آزار شخص مؤمن را دارد و به شدت از آن نهى شده و حرام است. وقتى احترام مؤمن برتر از کعبه بر شمرده شده، به خوبى روشن مى‏ شود که اهانت و تحقیر او، چه اندازه نکوهیده است.(25)

 

قالب‏هاى نشاط و شادى و عوامل آن نیز باید در شأن مقام انسان و آرمان‏هاى والاى او باشد؛ زیرا گاه محتوایى مفید، در قالبى نامناسب، نتیجه اى معکوس دارد و به همین دلیل در روایات، قهقهه از شیطان تلقى(26) و تبسّم بهترین خنده دانسته شده است.(27)

زمان و مکان شادى نیز باید با آن متناسب باشد؛ زیرا اگر این تناسب برقرار نباشد، بسیار ناپسند و زشت‏ خواهد بود. مزاح و بذله‏ گویى در مراسم سوگوارى و مکان‏هاى مقدس ناپسند است(28) و در خصوص مکان و زمان خنده از رسول اکرم (ص) نقل شده است: «کسى که بر جنازه‏ اى بخندد، خداوند در روز قیامت پیش چشم همه، به او اهانت مى‏ کند و دعایش اجابت نمى‏ شود و کسى که در گورستان بخندد، باز مى‏ گردد، در حالى که سختى بزرگى همانند کوه احد، براى او است».(29)

 

بر این اساس پاره‏ اى از روایات که شادى و عوامل آن را نکوهش کرده ‏اند ناظر به نشاط و عواملى است که از مرز و حدود شادى مطلوب از دیدگاه اسلام پا را فراتر نهاده و به افراط و تفریط در غلتیده‏ اند، وگرنه اسلام اصل شادى را نه تنها ناپسند نشمرده بلکه آن را تایید و توصیه کرده است.

 

پى ‏نوشت‏

 

 (1) خداشناسى و فرجام‏شناسى‏,دفتر اول ,صص 75 -87

 

 (2) فاقم وجهک للدین حنیفا فطرة ا لله التى فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله ذلک الدین القیم  (روم  آیه 30)

 

 (3) محمدحسین طباطبایى، المیزان، ج 16، ص 203

 

 (4) نگا: روان‏شناسى شادى، روان‏شناسى کمال، راز شاد زیستن .

 

 (5) شیخ حر عاملى، وسائل الشیعه، ج 5، باب ملابس؛ شیخ طوسى، امالى، ح 45؛ محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 71، ص 95؛ آیین زندگى، ص 34

 

 (6) رودکى‏.

 

 (7) توبه , آیه 81

 

 (8) گفتارها، ج 2، ص 225 و 226

 

 (9) ر. ک: سوره هاى: الرحمن، واقعه و یس‏

 

 (10) اعراف , آیه 32

 

 (11) گفتارها، ج 2، ص 227 و 228

 

 (12) حرانى، تحف العقول، ص 94

 

 (13) آمدى، غررالحکم، ح 3202

 

 (14) همان، ح 4801

 

 (15) بحارالانوار، ج 78، ص 21

 

 (16) کلینى، اصول کافى، ج 2، ص 366

 

 (17) همان‏

 

 (18) بحارالانوار، ج 75، ص 123

 

 (19) کافى، ج 2، ص 291

 

 (20) وسائل الشیعه، ج 12، ص 112؛ بحارالانوار، ج 16، ص 298؛ حسین نورى، مستدرک الوسائل، ج 8، ص 814

 

 (21) اخلاق اسلامى، ص 98 و 99؛ اخلاق الهى، ج 5، ص 832

 

 (22) یکى از اصحاب از رسول خدا پرسید: آیا اگر با دوستان خود شوخى کنیم و بخندیم، اشکالى دارد؟ حضرت فرمود: اگر سخن ناشایستى در میان نباشد، اشکالى ندارد. کافى، ج 2، ص 663؛ تحف العقول، ص 323

 

 (23) غررالحکم، ص 222

 

 (24) کافى، ج 2، ص 566

 

 (25) اخلاق الهى، ج 5، ص 256 257

 

 (26) کافى، ج 2، ص 466

 

 (27) غررالحکم، ص 222

 

 (28) اخلاق الهى، ج 5، ص 258 259

 

 (29) همان ر. ک: محمدرضا کاشفى، مجله پرسمان، شماره 19

منبع:
http://menbar1.blog.ir

وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا[1]؛

 
و كسى كه از خدا پروا كند براى او راه خروجى (از مشكلات) قرار مى دهد و او را از راهى كه گمان نمى برد روزى مى دهد و كسى كه بر خدا توكل نمايد او برايش كافى است مسلّما خداوند رساننده فرمان و تحقق بخشنده اراده خويش است همانا خداوند براى هر چيزى (از اجزاء عالم هستى از نظر ماهيت و كمّ و كيف و آثار وجودى و مدت بقا) اندازه اى قرار داده است.
سوره طلاق-آیات2و3

 

امام حسين(ع) در روز عاشورا و قبل از شهادت چه سوره اي را تلاوت كردند؟

پاسخ:
امام حسين(ع) شب و روز عاشورا آيات متعددي را تلاوت نمود. از جمله در شب عاشورا به تلاوت اين آيه پرداخت: وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ * ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلي‏ ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتَّي يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَي الْغَيْبِ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِنْ رُسُلِهِ مَنْ يَشاءُ فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ إِنْ تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ (1) مردم كافر خيال نكنند ما بر اثر علاقه به آنها ايشان را مهلت داده‏ايم. بلكه مهلت دادن ما به ايشان از نقطه نظر اين بوده تا گناهشان زيادتر شود و بعذاب دردناك مبتلا شوند خداي متعال بندگان مؤمن را به وضعي كه شما هستيد وانمي‏گذارد. مگر براي اينكه بد از خوب نمودار شود. (2)
حضرت بارها- هنگام خطبه خواندن- به آيات متعدد تمسك نمود، مثلا امام به تلاوت آيات 71 سوره يونس، و 196 سوره اعراف پرداخت. (3)
در روز عاشورا در برابر شخصي از لشكريان عمربن سعد بنام محمدبن اشعث پسر قيس كندي به امام حسين(ع) عرض كرد: اي حسين پسر فاطمه! كدام منزلت و برتري از پيامبر خدا(ص) در شماست كه در ديگري وجود ندارد؟ امام حسين(ع) آيه 33 سوره ي آل عمران را تلاوت نمود: إِنَّ اللّهَ اصْطَفَي آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَي الْعَالَمِينَ؛ “آل عمران 33″خداوند، آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برتري داد. (4)
پي نوشت ها:
1. آل عمران، آيه 178-179.
2. شيخ مفيد، ارشاد، ترجمه محمد باقر ساعدي خراساني‏، ناشر: اسلاميه، ص 446.
3. عبد الرحمن انصاري، تاريخ واقعه كربلاء، قم، عصر غيبت، 1390، چاپ اول، 156.
4. گروهي از نويسندگان، موسوعه كلمات امام حسين(ع)، ص454.

تعدادی از دانشمندان جمع شدند تا با تحقیق در متن قرآن ، خطا واشتباهی را در قرآن بیابند وبه این ترتیب ، تحدی قرآن را بشکنند .لذا بسیار در کلمات قرآن جستجو کرده تا به آیه 18 سوره نمل رسیدند وکلمه لا یحطمنکم. داستان مورچه ها وحضرت سلیمان( علیه السلام) آن زمانی که حضرت لشکر کشی داشتند وفرمانده مورچه ها به آنها فرمان می دهد که پناه بگیرید تا لشکر سلیمان(علیه السلام) شما را خرد نکند در حالی که این واژه  در عرب فقط برای خرد شدن شیشه به کار می رود ولی مورچه ها آن را درباره خود بکار بردند. پس این اشکال را به متن قرآن وارد نمودند….

بعد از آن یک دانشمند استرالیایی در تحقیقات علمی خود کشف کردند که75/.از غشای خارجی بدن مورچه ها از شیشه تشکیل شده است وبا کشف این معجزه قرآن بلافاصله به اسلام ایمان آورد ومسلمان شدنش را اعلام نمود.

خداوند به حق فرمود که:

انا نحن نزلنا الذکر وانا له حافظون

اسلام به خودی خود ندارد عیبی

هر چه عیب است در مسلمانی ماست

 

از حضرت باقر -علیه آلاف التحیه والثناء-مرویست که قرآنی در دریا افتاد چون دیدند رفته بود کلمات او جز این آیه:

الا الی الله تصیر الامور

 

منبع:مفاتیح الجنان، ص 1076

 

 

 آقا جان، دلم به مستحبی خوش است که جوابش واجب است السلام علیک یا بقیه الله

 

بدیهی است که در قرآن کریم به وجود مقدس ناموس الدهر حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه شریف اشاره شده باشد .ظهور وقیام آن حضرت آنقدر پر اهمیت است که در بعضی از تفاسیر از لحظه ی ظهور به ساعت که از اسامی قیامت است اشاره شده که ذیلا به آن اشاره خواهد شد .مرحوم علامه مجلسی ره –متوفی111 ه ق- فصل مهمی را به آیات قرآن پیرامون آن حضرت اختصاص داده اند .

 

1-از جمله ذیل آیه 22سوره ی الزاریات در کتاب شریف بحار الانوار از ابن عباس نقل می کنند که ذیل آیه :وفی السماء رزقکم وما توعدون– یعنی : روزی شما به آنچه به شما وعده می دهند در آسمان است – که مراد از آنچه به شما وعده می دهند خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف است .

 

2-در روایتی از امام کاظم علیه السلام ذیل آیه 20سوره ی لقمان که می فرماید : واسبغ علیکم نعمه ظاهرة و باطنة –نعمت های ظاهر و باطن خود را بر شما کامل کرد – مراد از نعمت ظاهر امام ظاهر است و مراد از نعمت باطن امام غایب است که از دیده ی  مردم پنهان شود ؛ گنجهای زمین بر روی ظاهر شده و هر دوری نزدیک گردد .

 

3- ذیل آیه ی 55سوره ی نور ؛صفوان از امام صادق علیه السلام نقل می کند که ؛امام صادق علیه السلام را دیدم که چنین دعا می کردند : خداوندا به وعده ای که به ما دادی وفا کن که تو خلف وعده نمی کنی ،پرسیدم ، سرورم خداوند چه وعده ای داده است ؟ فرمودند :در سوره ی نور آیه ی 55:وعدالله الذین آمنوا  منکم و عملوا الصالحات لیستخلفنهم  فی الارض . خداوند به کسانیکه ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند وعده کرده که حتما آنان را بر روی زمین جانشین خود گرداند .

 

4- روایت شده که آیه 5 سوره ی قصص را در حضور امام صادق علیه السلام تلاوت کردند ونرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض ان نجعلهم الائمة ونجعلهم الوارثین- می خواهیم بر آنها که در زمین ناتوان شمرده شده اند منت نهاده و آنان را پیشوایان روی زمین قرار  داده  و وارث آن گردانیم .

 

5- در تفسیر علی بن ابراهیم قمی ذیل آیه 5 از سوره ی مبارکه ی ابراهیم می فرماید :- ولقد ارسلنا موسی موسی بایاتنا ان اخرج قومک من الظلمات الی النور و ذکر هم بایام الله .ذیل این آیه روایت شده که ایام الله سه روز است .الف –روز قیام حضرت مهدی (عج) ب-روز مرگ .ج-روز قیامت .

 

6-مرحوم علامه مجلسی رحمة الله تعالی علیه از کتاب تفسیر علی بن ابراهیم قمی نقل میکنند که در روایتی از وجود مقدس امام صادق علیه السلام ذیل آیه :اقترب الساعة . فرمودند : مراد از ساعت روز قیام حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف است .

 

7- آیه 62 سوره ی نمل:امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء و یجعلکم خلفاء الارض .چه کسی دعای بیچارگان را به اجابت می رساند و رنج و اندوه آنان را بر طرف می سازند و شما مسلمین را جانشینان اهل زمین قرار میدهد ؟   امام صادق علیه السلام ذیل این آیه فرمودند :که این آیه در مورد حضرت نازل شده به خدا قسم آن حضرت همان مضطری است که هنگامی که دو رکعت نماز در مقام بخواند و دعا کند خداوند پاسخ او را خواهد داد و رنج و اندوه را برطرف کرده و او را  جانشین خود بر روی زمین قرار خواهد داد .

 

8- سوره ی صف آیه 8: یریدون لیطفئوا نور الله بافواههم و الله متم نوره – علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود ذیل این آیه شریفه از امام صادق علیه السلام روایت می کند که این نور بوسیله ی حضرت کامل شده و هر گاه  ایشان برای یاری دین قیام  کنند معبودی بجز خدا مورد پرستش قرار نخواهد گرفت .و این اشاره به همان کلامی دارد که در وصف ایشان بیان شده که حضرت ، زمین را پر از عدل وداد می کنند همانگونه که از ظلم و جور پر شده است .

 

9- عن یحیی بن ابی القاسم قال : سئلت الصادق علیه السلام عن قول الله عز وجل : الم – ذلک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین – الذین یومنون بالغیب (بقره آیات 3-1) فقال :المتقون شیعة علی علیه السلام و اما الغیب فهو الحجة الغائب و شاهد ذلک قول الله تعالی :و یقولون لولا انزل علیه آیة من ربه فقل  انما الغیب لله فانتظروا  انی معکم من المنتظرین (یونس -20 ) یحیی بن ابی القاسم نقل می کند : از امام صادق علیه الصلوة و السلام در مورد آیات اول تا سوم سوره ی بقره سوال کردم حضرت فرمودند : متقین شیعیان علی علیه السلام هستند و غیب همان امام زمان عجل الله تعالی فرجه هستند و دلیل بر آن آیه 20 {سوره ی یونس } است که این آیه را تلاوت فرمودند .

 

10- عن ابیجعفر علیه السلام قال : کان یقرء :«بعثنا علیکم عبادا لنا اولی باس شدید » ثم قال :و هو القائم و اصحابه اولی باس شدید . امام باقر علیه السلام بعد از تلاوت آیه فوق ،بیان فرمودند : مراد از بندگان ما  در آیه ، وجود مقدس امام زمان علیه السلام و اصحاب ایشان است که صاحب قدرتی بسیار قوی هستند .

 

11- عن ابی بصیر عن ابی عبدالله علیه السلام فی قوله : فاستبقوا الخیرات اینما تکونوا یات بکم الله جمیعا –بقره -148- قال : نزلت فی القائم و اصحابه یجتمعون علی غیر میعاد . امام صادق علیه السلام ذیل آیه فوق فرمودند این آیه در مورد حضرت و اصحاب ایشان است که بدون وعده همه در یک جا جمع می شوند .

 

12- در تفسیر آیه (3سوره لیل )  …والنهار اذا تجلی : قسم به روز هنگامی که نورافشانی کند علی بن ابراهیم روایتی از امام باقر علیه السلام نقل می کند که فرمود : مراد از روز همان قائم آل محمد علیهم السلام است که هر گاه قیام کنند بر تمامی دولتهای باطل غلبه خواهند نمود . قال الباقر علیه السلام :النهار هو القائم منا اهل البیت  علیهم السلام اذاقام غلب دوله الباطل .

 منبع:کتاب پادشه خوبان، نوشته علی اصغرلشگری،ص66الی71

 

 

 

 

 

 

 قرآن کریم اوصاف وصفاتی رابرای بهشتیان ذکرنموده که اسباب ورود به بهشت شمرده می شوند.

برخی از این عوامل واسباب عبارتند از:

1-ایمان وعمل صالح ،سوره بقره آیه8

2-تقوی ،سوره مریم آیه 63

3-احسان ونیکوکاری، سوره مائده آیه 85

4- جهاد وشهادت ،سوره توبه آیه 11

5-ترک هواپرستی، سوره نازعات آیات40و41

6-پیشگامان درایمان ،سوره واقعه آیه 10

7- هجرت،  سوره توبه آیات20الی22

8-صبروتحمل دربرابرشدائد ،سوره دهرآیه 12

9-اطاعت خداورسول ،سوره نساءآیه 13

10- اخلاص ،سوره صافات آیات 39 الی 43

11-صدق وراستی، سوره مائده آیه119

12-انفاق، سوره آل عمران آیه 134

13-استغفار، آل عمران آیه 133

14-خوف ازخدا، سوره الرحمن آیه 46

15-تولی وتبری، سوره مجادله آیه 22

16-نماز ،سوره معارج ایات 22الی 35

منبع :دانستنی های قرآنی ،نوشته خسرو تقدسی نیا،ص 338